Janusz Szreniawski

Szreniawski swoją edukację rozpoczął na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1935 roku uzyskał dyplom inżyniera mechanika. Po ukończeniu studiów rozpoczął karierę zawodową w Mechanicznej Stacji Doświadczalnej Politechniki Lwowskiej, a następnie przez wiele lat był kierownikiem odlewni w przemyśle. Jego praktyczne doświadczenie w branży odlewniczej przygotowało go do pracy akademickiej, którą rozpoczął w 1950 roku na Politechnice Łódzkiej.

W 1959 roku Janusz Szreniawski otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, zaś w 1967 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Przez lata prowadził badania naukowe, które miały na celu rozwój technologii związanych z wytwarzaniem odlewów. Jego dorobek obejmuje 225 publikacji, w tym cztery książki, a także 16 patentów, z których wiele zostało wdrożonych do produkcji przemysłowej. Szczególnie znaczące były jego patenty dotyczące żeliw stopowych, które znalazły zastosowanie w silnikach samochodowych.

W trakcie swojej kariery Szreniawski pełnił szereg ważnych funkcji we władzach uczelni i organizacji zawodowych. Był prodziekanem oraz dziekanem Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej, kierownikiem Katedry Technologii Metali i dyrektorem Instytutu Materiałoznawstwa i Technologii Metali. Oprócz tego, aktywnie działał jako założyciel i przewodniczący Stowarzyszenia Odlewników Polskich, był także członkiem Komitetu Hutnictwa oraz Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk. Jego wkład w rozwój techniki został doceniony wpisem do honorowej Księgi Zasłużonych Techników Łodzi.

Po przejściu na emeryturę w 1980 roku, Janusz Szreniawski zachował aktywność w środowisku akademickim i inżynierskim. Zmarł w 1997 roku, a jego grób znajduje się na cmentarzu św. Antoniego na Mani, w Łodzi (kwatera 26, rząd 23, grób 39). Jego życie i osiągnięcia pozostają inspiracją dla wielu pokoleń inżynierów i naukowców w Polsce.