Krzysztof Pytel

---

Kariera szachowa

Krzysztof Pytel swoją przygodę z szachami rozpoczął w wieku dziesięciu lat i już pięć lat później, w wieku 15 lat, zdobył tytuł mistrza swojego miasta. W latach 1964 i 1965, podczas zawodów w Ełku oraz Goleszowie, dwukrotnie zdobywał srebrny medal na mistrzostwach Polski juniorów do 20 lat. Jego talent ujawnił się również w grze korespondencyjnej, gdzie w 1966 roku zdobył złoty medal na indywidualnych mistrzostwach Polski, a dwa lata później srebrny.

W 1968 roku Krzysztof debiutował na wydarzeniach międzynarodowych, w tym samym roku zakwalifikował się do finału indywidualnych mistrzostw Polski. To zapoczątkowało jego imponującą karierę, w której od 1968 do 1985 roku aż trzynastokrotnie brał udział w finałach, zdobywając tytuł mistrza Polski dwukrotnie, w 1972 roku we Wrocławiu oraz w 1973 roku w Gdyni. Dodatkowo, w Tarnowie w 1979 roku zyskał srebrny medal.

Reprezentując Polskę na olimpiadach szachowych, uczestniczył w czterech tego typu wydarzeniach (w latach 1972, 1974, 1978 i 1984), zdobywając 21½ punktów w 45 rozgrywanych partiach. Ponadto, w 1973 roku był częścią drużyny na mistrzostwach Europy, które odbyły się w Bath, gdzie Polska zajęła czwarte miejsce. W okresie od 1966 do 1982 roku, Krzysztof zdobył dziesięć medali w drużynowych mistrzostwach Polski, w tym dwa złote w 1966 i 1982 roku.

Jego przygotowania do ważnego turnieju strefowego (eliminacji mistrzostw świata) w 1972 roku w Vrnjackiej Banji zostały jednak przerwane z powodu epidemii ospy, która zapanowała w Jugosławii.

Krzysztof Pytel brał udział w wielu międzynarodowych turniejach, gdzie osiągnął znakomite wyniki, w tym:

• 1972 – Wrocław (dz. I m.),
• 1973 – Albena (dz. III m.),
• 1975 – Istres (dz. III m.), Guernsey (dz. II m.),
• 1976 – Dortmund (turniej B, I m.), Istres (III m.), Kikinda (dz. II m.),
• 1977 – Bagneux (dz. I m.), Val Thorens (II m.),
• 1978 – Montpellier (dz. III m.), Fredrikstad (I m.), Gausdal (II m.), Val Thorens (dz. III m.),
• 1979 – Metz (dz. II m.), Graz (dz. II m.),
• 1982 – Polanica-Zdrój (memoriał Akiby Rubinsteina, dz. III m.),
• 1990 – Orange (dz. II m.),
• 1994 – Maromme (dz. I m.),
• 2001 – Le Mans (I m.),
• 2004 – Fouesnant (I m.),
• 2005 – Skanderborg (turniej B, dz. III m.),
• 2006 – Rochefort (dz. III m.),
• 2007 – La Fere (dz. I m.),
• 2008 – Rochefort (dz. II m.).

W szczególności wynik uzyskany w Kikindze w 1976 roku jest warte podkreślenia, gdyż zabrakło mu jedynie 0,5 punktu do osiągnięcia normy arcymistrza. Można powiedzieć, że jego kariera szachowa była pełna niezapomnianych osiągnięć, a najwyższy ranking, jaki zdobył, wynoszący 2500 punktów, osiągnął 1 lipca 1994 roku, co pozwoliło mu zająć szóste miejsce wśród najlepszych szachistów francuskich.

Oprócz kariery zawodniczej, Krzysztof Pytel był aktywnym trenerem oraz dziennikarzem, pisząc wiele książek dotyczących szachów. Wśród jego dzieł szczególnie wyróżnia się publikacja odnosząca się do końcówki szachowej autorstwa Akiby Rubinsteina, traktująca o sztuce rozgrywania końcówek.

Życie prywatne

W życiu Krzysztofa Pytla ważną rolę odgrywała jego żona, Bożena Pytel, która zdobyła tytuł mistrzyni Polski w 1970 roku. Jej osiągnięcia sportowe miały znaczący wpływ na jego życie.

Wybrane publikacje

Oto wybór publikacji autorstwa Krzysztofa Pytela, które stanowią istotny wkład w literaturę szachową:

• Akiba Rubinstein, czyli o sztuce rozgrywania końcówek (1987),
• Alaksander Alechin (ISBN 83-900485-6-6),
• Karpow – Kasparow o koronę szachową: Moskwa-Londyn-Leningrad (1986, ISBN 83-202-0507-7),
• Jak wygrać miniaturkę? (2002, ISBN 83-86407-41-7),
• Emanuel Lasker. Bielsko Biała: Wydawnictwo Szachowe 1993. ISBN 83-900485-1-5,
• Wilhelm Steinitz. Warszawa 1990. ISBN 83-202-0734-7,
• W. Litmanowicz, „Polscy szachiści”, Warszawa 1982, str. 141.

---

Oceń: Krzysztof Pytel

---