Zygfryd Berezecki, który przyszedł na świat 25 lutego 1907 roku w Chełmie, był postacią niezwykle ważną w polskim katolicyzmie oraz szeroko cenionym działaczem społecznym. Działał jako katolicki prezbiter, pełniąc znaczącą rolę w życiu religijnym i duchowym społeczności, w której żył.
W szczególności wyróżniał się jako ojciec duchowny Niższego Seminarium w Lublinie, gdzie jego misją było wspieranie młodych ludzi w ich drodze do kapłaństwa. Dzięki swojemu charyzmatycznemu podejściu, zyskał uznanie jako pedagog, kształtując nie tylko umysły, ale i duchowe wartości swoich podopiecznych.
Nie można zapomnieć o jego zaangażowaniu w pomoc najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym — był opiekunem więźniów i wysiedleńców, co podkreśla jego humanitarne nastawienie oraz empatię dla cierpiących. Jego działalność w tych obszarach czyniła go istotnym ogniwem w lokalnej społeczności aż do jego śmierci 28 lutego 1963 roku.
Życiorys
Zygfryd Berezecki urodził się w rodzinie o głęboko zakorzenionych tradycjach patriotycznych. Jego rodzice zajmowali się prowadzeniem zakładu oraz sklepu masarskiego w Chełmie, równocześnie prowadząc gospodarstwo rolne. Zygfryd był jedynakiem, ponieważ jego młodszy brat zmarł we wczesnym dzieciństwie. Religijna matka miała na niego niewątpliwy wpływ. Po zajęciu Chełma przez wojska austriackie, w 1915 roku, dołączył do Chełmskiej Szkoły Filologicznej, która po odzyskaniu niepodległości została przekształcona w Państwowe Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego, gdzie uczęszczał do klasy humanistycznej.
W jego życiu ważnym elementem było uczęszczanie na lekcje gry na skrzypcach, czytanie książek oraz zainteresowanie teatrem, tańcem i śpiewem. Był również aktywnym członkiem harcerstwa. Po zdaniu matury w 1927 roku, wbrew woli rodziców, zdecydował się na wstąpienie do Seminarium Duchownego w Lublinie. Tam, w trakcie studiów, zaangażował się w działalność Sodalicji Mariańskiej oraz Kółka Abstynenckiego, a także Koła Starszych Harcerzy Alumnów, gdzie pełnił rolę bibliotekarza.
W 1932 roku przyjął święcenia kapłańskie, które odbyły się z ręki bpa Mariana Fulmana. Po uzyskaniu święceń, Zygfryd spędził czas na obozie harcerskim Hufca Chełmskiego, gdzie pełnił rolę kapelana i opiekuna. Przez następne lata pracował jako nauczyciel religii w kilku szkołach w Lublinie, w tym w szkołach powszechnych nr 21 i 29 oraz w Szkole im. J. Kochanowskiego. Zarówno w pracy zawodowej, jak i w działalności społecznej, kładł duży nacisk na patriotyzm i religijność wśród młodzieży.
W 1937 roku został ojcem duchownym Niższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Mieszkał wówczas w gmachu Gimnazjum Biskupiego na Czwartku, gdzie pozostał do jesieni 1939 roku, kiedy to budynek został zajęty przez Niemców. W obliczu zagrożenia aresztowaniem, przeniósł się z powrotem do Chełma. Udało mu się schronić u matki przy ul. Reformackiej, gdzie przyjmował także innych księży zmuszonych do ucieczki.
W tym okresie zaangażował się w pomoc charytatywną dla wysiedlonych z Wołynia i uciekinierów, organizując różnorodne akcje, takie jak zbieranie żywności i przygotowywanie paczek dla jeńców. Jego działalność nie ograniczała się tylko do pomocy materialnej, ale obejmowała również wsparcie duchowe dla ludzi w trudnościach. Po 1939 roku objął posadę wikariusza parafii mariackiej w Chełmie oraz pracował jako prefekt w szkolnictwie jawnym, a zarazem uczył w tajnych kompletach.
Pewnego czasu przechowywał w swoim domu obraz Matki Bożej Chełmskiej z katedry na Górze, co może świadczyć o jego silnym przywiązaniu do tradycji i religijności. Po zakończeniu wojny w 1946 roku kontynuował swoją działalność, udzielając pomocy aresztantom oraz ludziom prześladowanym przez władze. Pomimo trudności, dalej uczestniczył w życiu społecznym i patriotycznym, angażując się w pracę z młodzieżą.
Doświadczenia i nauki ks. Józefa Dziekana w kościele Rozesłania Apostołów w Chełmie miały na Berezeckiego ogromny wpływ. W 1954 roku, w obliczu usunięcia religii ze szkół i prześladowań kapłanów, został on przeniesiony na emeryturę. Nie zraził się jednak, a wręcz przeciwnie – przyjął nominację na administratora wspomnianego kościoła, gdzie ponownie mógł nieść pomoc innym i umacniać ich wiarę pomimo presji ze strony komunistycznych władz.
Począwszy od 1957 roku, gdy wprowadzono naukę religii w szkołach, Berezecki został prefektem. Wspaniałomyślnie przeznaczał swoje dochody na pomoc materialną dla Seminarium Duchownego w Lublinie oraz na KUL, a także na odbudowę katedry lubelskiej. W 1961 roku zaproponowano mu objęcie probostwa parafii Kijany, jednak ze względu na zły stan zdrowia i konieczność opieki nad długoterminowym dziedzictwem rodzinnym, nie zdecydował się na to.
Nocą z 27 na 28 lutego 1963 roku zmarł, prawdopodobnie na skutek zawału serca, w atmosferze oddania dla bliźnich. Pochowano go na cmentarzu w Chełmie przy ul. Lwowskiej. Dnia 21 października 2005 roku uhonorowano go, wybierając patronem Gimnazjum nr 2 w Chełmie, gdzie bp Mieczysław Cisło odsłonił pamiątkową tablicę ku czci księdza. Podobna tablica została umieszczona w kościele Rozesłania Apostołów.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Warłaam (Borisewicz) | Cyprian (Borisewicz) | Andrzej Seweryn (pastor)Oceń: Zygfryd Berezecki