Edmund Odorkiewicz

---

Życiorys

Edmund Odorkiewicz przyszedł na świat w rodzinie, dla której patriotyzm miał ogromne znaczenie. Jego pradziadek, z linii matczynej, był ostatnim wodzem powstania listopadowego. Miał dwóch braci, z czego jeden, Zygmunt (1899–1919), poległ podczas wojny polsko-bolszewickiej, a drugi, Cyprian, pełnił funkcję dowódcy batalionu “Krybar”. W roku 1915 rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie.

W jego młodości dużą rolę odgrywały działania skautowskie. W latach 1917–1918 był aktywnym gońcem w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W 1925 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim, a także przez pewien czas kształcił się na Uniwersytecie im. Stefana Batorego. Był członkiem centrolewicowego Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej.

W roku 1927 został zatrzymany przez policję za złożenie podpisu w księdze kondolencyjnej, która była wystawiona przez poselstwo ZSRR w związku z śmiercią Wojkowa. Jego kariera dziennikarska rozpoczęła się w związanym z Bezpartyjnym Bloczem Współpracy z Rządem (BBWR) “Kurierze Porannym”, gdzie pisał głównie o sprawach niemieckich. Już na długo przed objęciem władzy przez NSDAP ostrzegał przed zagrożeniem ze strony nazistów.

Jako dziennikarz odbył liczne podróże, odwiedzając m.in. Skandynawię, Estonię, Jugosławię, Węgry oraz Czechosłowację. W 1935 roku zakończył współpracę z “Kurierem Porannym”. W następnym roku znalazł zatrudnienie w dziale propagandy Naczelnej Dyrekcji Polskiego Radia. W 1937 roku trafił na stanowisko kierownika Wydziału Głównego PR w Katowicach, a także był zastępcą dyrektora regionalnej rozgłośni. Udzielał się w Towarzystwie Przyjaciół Nauk w Katowicach.

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w strefie okupacyjnej ZSRR, jednak w 1940 roku udało mu się uciec. Pracował jako robotnik w Ogrodzie Saskim, a później w Szpitalu Zakaźnym im. św. Stanisława. Przyłączył się do oddziałów „Wolność i Lud”, związanych z syndykalistami. Wiosną 1944 uczestniczył w akcji mającej na celu wykonanie wyroku na dwóch kontrolerach tramwajowych, którzy współpracowali z Niemcami. Podczas powstania warszawskiego walczył w szeregach oddziału Radwana.

Po wojnie w 1945 roku powrócił na Śląsk, gdzie objął stanowisko dyrektora regionalnej rozgłośni PR. W tym czasie pisał do “Dziennika Zachodniego” i był pełnomocnikiem Stronnictwa Demokratycznego w regionie śląsko-dąbrowskim, do którego wstąpił w lutym 1945 roku. Zasiadał w Wojewódzkiej oraz Krajowej Radzie Narodowej. W 1946 roku promował oddzielny start SD w nadchodzących wyborach parlamentarnych, jednak ze względów politycznych nie umieszczono go na liście do Sejmu Ustawodawczego. W 1947 roku został zawieszony w prawach członka partii.

Po zakończeniu aktywności politycznej zdecydował się na karierę dziennikarską. Pracował w redakcji “Estrady” oraz publikował w “Wrocławskim Tygodniku Katolickim”, “Trybunie Robotniczej”, “Kurierze Polskim”, “Codziennym”, “Zaraniu Śląskim” oraz “Katoliku”. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Y-4-11).

Życie prywatne

W 1929 roku Edmund Odorkiewicz zawarł związek małżeński z Heleną z Ołdakowskich, która była jego pierwszą żoną. Para doczekała się dwojga dzieci: córki Hanny Janiny Odorkiewicz-Sikocińskiej, która przyszedł na świat w 1931 roku i wybrała profession lekarza kardiologa, oraz syna Andrzeja Hieronima, urodzonego w 1932 roku, który później stał się radcą prawnym.

W późniejszym etapie swojego życia poślubił Elżbietę Kiszkurno-Odorkiewicz, która żyła w latach 1925–2009.

Ordery i odznaczenia

Edmund Odorkiewicz był odznaczanym żołnierzem, który otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień za swoje zasługi oraz odwagę na polu bitwy. Jego dorobek odznaczeń jest imponujący i ilustruje jego wyjątkowy wkład w historię. Poniżej przedstawiono listę jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946),
• Krzyż Walecznych (25 czerwca 1946),
• Krzyż Partyzancki,
• Srebrny Krzyż Zasługi (7 marca 1939),
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945.

---

Oceń: Edmund Odorkiewicz

---