Stanisław Minkiewicz

---

Życiorys

Po zakończeniu edukacji w gimnazjum w rodzinnym mieście, Stanisław Minkiewicz zdecydował się na przeprowadzkę do Warszawy, gdzie w 1897 roku zapisał się na studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym na Uniwersytecie. Już na drugim roku nauki zaangażował się w strajk studencki, co doprowadziło do jego aresztowania oraz pobytu w Cytadeli. Po wyjściu na wolność, w 1900 roku powrócił na uczelnię, a trzy lata później zdał pracę napisaną pod okiem prof. Pawieła Mitrofanowa, co pozwoliło mu uzyskać stopień kandydata nauk przyrodniczych oraz uprawnienia do nauczania w szkołach średnich.

W wyniku kolejnego strajku szkolnego, Minkiewicz podjął się nauczania w ramach „Koła Wychowawców” na tajnych kompletach. Później przeniósł się do Galicji, gdzie przyjął stanowisko asystenta u prof. Antoniego Wierzejskiego. Pod jego przewodnictwem rozpoczął badania nad fauną jezior w Tatrach, które zaowocowały w latach do 1917 wieloma publikacjami dotyczącymi różnorodnych grup zwierząt zamieszkujących tatrzańskie wody. Na podstawie przeprowadzonych badań odkrył obecność trzystu czterech gatunków, w tym wirków, wrotek, parzydełkowców, gąbek, pierwotniaków, nicieni, brzuchorzęsków, skorupiaków, pierścienic, pajęczaków oraz różnorakich owadów, ryb i płazów.

W 1908 roku, będąc w Warszawie, został ponownie aresztowany za organizację wykładów dla kółek robotniczych PPS. Przez sześć tygodni spędził w więzieniu, a następnie zmuszono go do opuszczenia zaboru rosyjskiego. W rezultacie osiedlił się we Lwowie, gdzie objął stanowisko asystenta w Katedrze Zoologii Akademii Rolniczej w Dublanach. W 1913 roku przedstawił na Uniwersytecie Lwowskim rozprawę na temat fauny jezior tatrzańskich, co przyniosło mu tytuł doktora nauk, a jego promotorem został prof. Józef Nusbaum.

Po rozpoczęciu I wojny światowej, Minkiewicz wstąpił do Legionów Polskich, gdzie walczył aż do 1917 roku, po czym powrócił do Lwowa i kontynuował pracę na uczelni. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, osiedlił się w Puławach, gdzie aktywnie uczestniczył w organizacji Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego (PINGW), a jego zaangażowanie doprowadziło do objęcia przez niego stanowiska kierownika Pododdziału Entomologicznego. W roku 1920 otrzymał kierownictwo Działu Entomologicznego, a w 1927 roku Wydziału Ochrony Roślin oraz Działu Entomologicznego.

W roku 1935, Minkiewicz został docentem zoologii na Uniwersytecie Stefana Batorego. Od 1930 roku był również członkiem komitetu redakcyjnego wydawnictw PINGW, a w 1936 roku uzyskał awans na redaktora. Po śmierci prof. Zygmunta Mokrzeckiego w marcu 1936 roku, Stanisław Minkiewicz objął przewodnictwo sekcji entomologii stosowanej w Polskim Związku Entomologicznym. Jego zainteresowania w dziedzinie entomologii koncentrowały się głównie na szkodnikach sadów; był autorem wielu prac dotyczących biologii takich gatunków jak miodówka jabłoniowa, wznosik doparka, namionik jabłoniowy oraz owocówka jabłkóweczka.

Minkiewicz był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz Komisji Fizjograficznej PAU. Był także założycielem oraz przewodniczącym puławskiego oddziału Towarzystwa Ochrony Przyrody. W 1921 roku wspólnie z Tytusem Jemielewskim założył Uniwersytet Ludowy im. Adama Mickiewicza, a następnie Towarzystwo Krzewienia Oświaty, które organizowało kursy krawieckie dla dziewcząt w Puławach, Kazimierzu Dolnym i Opolu Lubelskim.

Jego zdrowie mocno ucierpiało po tragicznym wydarzeniu, jakim była śmierć jedynego syna, więźnia obozu Sachsenhausen-Oranienburg. Stanisław Minkiewicz zmarł nagle na atak serca, a jego ciało spoczęło w Puławach.

---

Oceń: Stanisław Minkiewicz

---